You have to teach me to speak with a British accent xx

Alex Saidac -Stay In This Moment

Giselle

-Zabije nas –usłyszałam niewyraźnie, głos Kendall.

Oczy nadal miałam zamknięte i nie zamierzałam ich otworzyć. Nie wiedziałam, jak bardzo będę tego żałować.

-Daj spokój! –parsknęła Gemma.

Nagle poczułam na twarzy lodowatą wodę. Usiadłam na łóżku, zszokowana. Przetarłam oczy i włosy, po czym spojrzałam na nie wściekła.

Woda była zimna i mało nie dostałam szoku termicznego. Udusiłabym gołymi rękami!

-Nie żyjecie! –warknęłam pod nosem i wstałam łóżka ignorując ich śmiechy.

Wpadły w stan wysokiej głupawki, kiedy ja stanęłam przed lustrem. Czarna kredka, dosłownie spływała po moich policzkach. Wyglądałam, jednym słowem, strasznie!

Kiedy skończyłyśmy rozmawiać z Harrym, co dokładnie nie pamiętam, kiedy się wydarzyło, chyba dokończyłyśmy butelkę wina i padłyśmy. Przestałam się spinać, za każdym razem, kiedy piłam alkohol w Stanach, bo prawo zabraniało spożywania, procentów do 21 roku życia. Podróżując po Europie, zupełnie o tym zapomniałam, więc kiedy wróciłam do domu, przestałam zwracać na to uwagę.

Bolała mnie głowa. I to by było na tyle. Nie czułam się najgorzej. To było bardzo dziwne, ale w sumie było mi to na rękę. Miałam dziś spotkanie z Lauren, nie chciałam wyglądać, jak siódme nieszczęście.

-Muszę lecieć –oznajmiła Gemma, zbierając swoje rzeczy do torby. –Mam popołudniu wykłady.

Uśmiechnęłam się do niej smutno. Spędziłyśmy świetny wieczór i szczerze ją polubiłam. Była do nas podobna, więc nie było mowy, o jakichś niezręcznych momentach. Bez przerwy rozmawiałyśmy, nawet Kendall. Ona zawsze była nieśmiała, ale z Gemmą dogadywała się świetnie!

-Musimy to powtórzyć –stwierdziłam, podążając za rudowłosą do wyjścia.

-Tak –kiwnęła głową, uśmiechając się szeroko. –Muszę znaleźć więcej upokarzających zdjęcie, Harry’ego.

Przybiłam z nią piątkę, po czym pożegnałam się buziakiem w policzek. Zamknęłam drzwi i wróciłam do sprzątania kuchni, razem z Kendall.

-Myślisz, że jest na nas zły? –spytała, przygryzając wargę. 

-Harry? –upewniłam, wkładając naczynia do zmywarki.

Zgarnęłam kosmyk włosów za ucho i spojrzałam na Ken.

-No wiesz… -westchnęła.  –Może nie miał nastroju albo wkurzył się na nas...

-Kendall –weszłam jej w słowo. –Nawet jeśli, byłyśmy pijane i nie myślałyśmy racjonalnie.

Dziewczyna ponownie zagryzła wargę i pozbierała papierki z podłogi.

-Ken, wyluzuj –uspokoiłam ją.

Brunetka pokiwała głową i poszła wynieść śmieci.

Sama nie za bardzo się przejmowałam tą sytuacją. Harry nie wydawał się być zły. Był zawstydzony i przestraszony, że zalane możemy to wrzucić do sieci, a potem chyba sam się z nas śmiał.

Czy zdjęcie z dzieciństwa mogło być dla niego, czymś strasznym? Ja też bym się bała, ale trzeba się uspokoić.

Cóż… My dobrze się bawiłyśmy i spędziłyśmy miło czas, więc nie zamierzam, mieć go na sumieniu.

Spojrzałam na zegarek kuchenny. Trzecia. Pół dnia za mną, za dwie godziny byłam umówiona z Lauren.

Nagle mój telefon zaczął dzwonić. W obawie, że może to być Lauren, rzuciłam wszystko, co miałam w ręce i poleciłam do salonu, po telefon.

Westchnęłam zirytowana, kiedy okazało się, że to nie ona, tylko jakiś nieznany numer. Przesunęłam delikatnie palcem po ekranie i przyłożyłam telefon do ucha.

-Dzień Dobry! –usłyszałam w słuchawce męski głos.

-Cóż… Nie dzień, a południe –przywitałam się z Harrym.

-Gemma nadal jest z wami? –spytał, odchrząkując.

-A skąd wiesz, że w ogóle była?

-Wnioskuje po tym, że wczoraj, kiedy ze mną rozmawiałyście, byłyście nawalone w cztery dupy i sądzę, że Gemma nie ruszyłaby się, nawet o krok –odparł pewnie.

Parsknęłam śmiechem do słuchawki. Medium?

-Cóż… -westchnęłam. –Masz rację. Która jest u ciebie godzina? 

-Siódma rano –odpowiedział. –Nie mogę spać, to przez strefę czasową.

-I, co zamierzasz dziś robić? –spytałam siadając na kanapie.

-Mamy dzisiaj wywiad, ale pomyślałem, że potem przylecę do ciebie i trochę pobaraszkujemy –zażartował, śmiejąc się.

Ugh… Chciałam o tym zapomnieć. To było straszne Faux Pas* i powinno odejść w niepamięć. Nie tylko dla mnie, ale też dla całego świata. On bezczelnie robił sobie z tego jaja.

-Nieśmieszne –skrzywiłam się, chociaż dobrze wiedziałam, że on tego nie zobaczy.

-A ty, masz jakieś plany? –zmienił temat.

Nie wierzyłam, że rozmawiamy już dwadzieścia minut.

Straciłam poczucie czasu, ale w sumie nie żałowałam. Był zabawny.

-Owszem, mam spotkanie z menadżerką za godzinę i powinnam się teraz przygotowywać, ale rozmawiam z tobą –zauważyłam.

-Kulturalnie, chcesz się mnie pozbyć? –udał urażonego.

-Nie, po prostu nie mogę z tobą rozmawiać, w tym momencie –odparłam „obojętnie”.

Usłyszałam dźwięczny śmiech w słuchawce. Tylko on potrafił się tak śmiać.

Po niespełna pięciu minutach rozłączyłam się z nim. Wstałam z kanapy i przeszłam przez kuchnię, do korytarza, ignorując zaciekawione spojrzenie Kendall.

Weszłam po schodach na górę i skierowałam się do garderoby, zastanawiając się, co włożyć.

Ciągle w głowie miałam naszą konwersacje. Na sam myśl o niej, na twarzy malował mi się uśmiech, ale nie potrafiłam wyjaśnić, dlaczego?

Tak po prostu. Nie sądziłam, że spotkam jego siostre, z którą upiję się we własnym domu, żeby potem do niego napisać, a następnego dnia z nim rozmawiać. Naprawdę nie przewidziałam tego.  Bądź, co bądź uważam to za udany wieczór. Chyba najlepszy w tym czasie. Przez półgodzinną rozmowę z Harrym i spędzony wieczór z Gemmą, dostrzegłam między nimi pewne podobieństwa. Poczynając od śmiechu i poczucia humoru, a kończąc na takim samym jąkaniu się.

Wyjęłam z półki szerokie, materiałowe spodnie w białe i czarne wzroki. Dobrałam do nich luźną, białą bluzkę na ramiączkach i czarne buty na obcasie.

Rozpuściłam włosy i je lekko podkręciłam, po czym zrobiłam make-up.

Spakowałam do torby telefon i dokumenty, po czym zeszłam na dół.

-Będę wieczorem –podeszłam do niej i pocałowałam w policzek na pożegnanie.

Założyłam okulary przeciwsłoneczne na nos i wyszłam z mieszkania.

Wsiadłam do samochodu i ruszyłam do restauracji.

*

Rozejrzałam się po ogródku i po chwili dostrzegłam Lauren, siedzącą przy stoliku i kończącą swojego papierosa.

Przecisnęłam się między innym ludźmi i przywitałam ją całusem w policzek, po czym zajęłam krzesło naprzeciwko niej.

-Zamówiłam dla ciebie grecką, tak jak lubisz –oznajmiła uśmiechając się.

Znała mnie bardzo dobrze. Wiedziała, w jakim jedzeniu gustuje, gdzie lubię się ubierać i ile łyżek cukru sypie do herbaty. Tego nawet, Kim nie wiedziała.

-Dzięki –uśmiechnęłam się do niej, kiedy kelner przyniósł po mrożonej kawie.

-Lubisz podróżować? –spytała, przyciskając szluga do popielniczki.

-Jasne –kiwnęłam głową niepewna, co może zdarzyć się dalej. 

-Posłuchaj, rozmawiałam wczoraj z producentem muzycznym z Londynu –zaczęła, a mi oczy zaświeciły się, jak świeczki.

Europa była dla mnie pięknym kontynentem. Wszystkie kraje, Francja, Hiszpania, Wielka Brytania, Włochy… To były najładniejsze państwa, w jakich dotąd byłam. Miło wspominam wycieczką do niej i z chęcią bym to powtórzyła.

-Puściłam mu jedną z twoich kilku piosenek i powiedział, że uwielbia twój głos –kontynuowała.

Miało nie pisnęłam z radości. Ktoś z Europy… Innego kontynentu, niż Stany, docenił moją pracę i spodobała mu się.

To naprawdę, niesamowite, ponieważ ludzie z zagranicy nie zawsze są skłonni podpisywać kontrakty, a co dopiero podejmować współpracę na poważnie i chwalić dobrą robotę. Są bardzo wybredni i trudno im zaimponować.

-Chciałby nagrać z tobą płytę –zakończyła swój monolog, a moje usta uformowały się w literę „o”.

Nie mogłam powstrzymać emocji, więc zaczęłam się śmiać i mało, co bym się nie popłakała.

Wstałam, żeby uściskać Lauren. Gdyby nie ona… Nie mogłam uwierzyć, w to, co się dzieje.

-Lauren, nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczna –odezwałam się, po chwili milczenia.

Przerwałam na chwilę, kiedy kelner przyniósł nasze zamówienia.

-To wszystko twoja zasługa…

-Nie, Gigi –wcięła się. –To twoja zasługa. Ty umiesz śpiewać, nie ja. To ty piszesz fenomenalne piosenki, nie ja.

Nie mogłam opanować i ogarnąć tego wszystkiego. Podparłam głowę na obu dłoniach i wpatrzyłam się w swoje buty. Nie wiedziałam, jak powinnam jej podziękować.

-Londyn stoi przed tobą otworem, skarbie! –uśmiechnęła się. –Nie zmarnuj tego. Wylatujemy w piątek.

 Justin Timberlake -Rock Your Body

Harry

-Możesz się nie ruszać? –powtórzyła Lou, coraz bardziej zirytowana.

-Przecież się nie ruszam! –zaprotestowałem, wzruszając ramionami.

Na moich ustach uformował się szeroki uśmiech, kiedy Lou spojrzała na mnie z politowaniem.

-Odłóż ten telefon i się nie ruszaj, do cholery, bo cię zetnę na łyso –zagroziła, wyjmując z szuflady nożyczki.

Spojrzałam na jej odbicie w lustrze, przestraszony.

Przez to, że się spóźniłem, jako ostatni zasiadłem na jej fotel.

Byłem strasznie zmęczony i mało, co nie usnąłem. Nie mogłem się przyzwyczaić, że jest dopiero dziesiąta, a w Stanach szósta wieczorem.

Byliśmy stałymi bywalcami w telewizji śniadaniowej „Good Morning Britian”.

Prezenter był całkiem zabawny.

Cały czas przygotowywałem sobie wiarygodną wymówkę, gdyby zapytał mnie o Giselle. Gdybym jej nie znał (tak, widziałem ją raz i rano rozmawialiśmy przez telefon), to może dalej grałbym w tą grę, ale wiem, że ona by mnie znalazła i zabiła. Wolę nie ryzykować.

Była bardzo zabawna i twarda, jeśli chodzi i opinię publiczną. Nadawała się do ciężkiej pracy, jaką był show-biznes. Przyjmowała krytykę „na klatę” i zachowywała się dorośle, chociaż była młodsza ode mnie o rok.

Polubiłem ją. Była nieliczną z osób, które były znane, pod względem tego, jak bardzo była w porządku. Z tego, co opowiadała mi Gemma, była urocza, ale szalona i towarzyska. Nie wątpiłem w to, co mówiła. Giselle, była piękna, mogłem to szczerze przyznać i miała niezwykły potencjał.

Chciałem nawiązać z nią bliższy kontakt.

-Wchodzicie za minutę! –zawołał mężczyzna, wbiegając do garderoby.

Lou dokończyła moją fryzurę, po czym wypuściła ze swoich szponów.

Dołączyłem do chłopaków.

Mój telefon zabrzęczał. Zignorowałem informacje, że jeszcze pół minuty i odczytałem sms’a. Był od Giselle.

Musisz mnie nauczyć mówić z brytyjskim akcentem. xx

-Kto to? –przez ramię zajrzał mi Horan.

-Gigi –odpowiedziałem obojętnie, odpisując jej.

-Gigi –powtórzył znacząco Louis i poruszył brwiami.

-Zaczynam wątpić w to, że się nie przespaliście –do konwersacji włączył się Liam.

Przewróciłem oczami i w momencie, kiedy chciałem zacząć się tłumaczyć, weszliśmy na scenę.

Widowni powitała nas głośnymi piskami i oklaskami. Pomachałem wszystkim dziewczynom, które mdlały na krzesłach widząc, jak każdy z nas kieruje się na kanapę, naprzeciwko prezentera.

Chyba nigdy mi się to nie znudzi!

-Proszę bardzo! –zawołał John. –Chyba musimy zapraszać was częściej, chłopaki! Oglądalności gwałtownie rośnie. Dzięki wam dostanę podwyżkę –zażartował, na co kulturalnie się zaśmialiśmy.

-Zaraz przejdziemy do waszej płyty, ale najpierw musze spytać o coś Harry’ego, bo nie wytrzymam –niemal pisnął, patrząc na mnie.

-Co chcesz wiedzieć? –spytałem, czując, co się zaraz stanie.

Przygryzłem wargę trochę zdenerwowany.

-To prawda…? –budował napięcie, robiąc niby zmysłowe minki i różne, dziwne gesty. –Ty i ta ślicznotka…

Na ekranie, nad brunetem pojawiło się zdjęcie Giselle z gali MTV. Wyglądała wtedy gorąco!

-Spędziliście razem romantyczną noc, w jednym z hoteli, robiąc bardzo dzikie rzeczy? –spytał, na co widownia i chłopcy (w tym ja) wybuchliśmy śmiechem. Czułem się, nieco zakłopotany i zastanawiałem się szybko, jak wybrnąć z tej sytuacji.

-Cóż… -westchnąłem. –Giselle, to faktycznie piękna kobieta i jest bardzo sympatyczna, ale niestety do niczego nie doszło. 

-Niestety –powtórzył zaciekawiony.

Cholera! Spojrzenia poleciały na mnie. Harry! Spieprzyłeś! Nie znoszę, jak łapią za słówka, to najbardziej wkurzające.

-Chodzi mi o to, że jesteśmy przyjaciółmi i dogadujemy się, ale bez żadnej chemii –sprostowałem.

-Jeszcze –mruknął tajemniczo i spojrzał w swoje fiszki, a ja dziękowałem Bogu, że to koniec.

*Faux Pas –z francuskiego,  „gafa”.

Elie: AAAAAAAAAAAAAA! Dziękuje! Dziękuje, że nadal ze mną jesteście! Siedem komentarzy, to więcej w porównaniu do początku, ale mam nadzieję, że w końcu będzie ich naprawdę sporo. Komentując, wiem ile osób czyta, czy komuś się podoba i kiedy powinnam dodać kolejny rozdział. Bo kiedy widzę, że są trzy komentarze, to pierwsze, o czym myślę to to, że mało osób czyta.. A wiem, że jest Was więcej, więc dziewczyn! Wiem, że potraficie!

Co myślicie o tym rozdziale? Mi się podoba, długo nad nim pracowałam i sprawdzałam, ale mogą się pojawić jakieś błędy.

Całusy ; *